Zorg goed voor je vrienden

By 100inzicht

Zij en ik

De eerste dag van het eerste middelbaar. Nog geen twaalf jaar oud, zenuwachtig, onzeker met een beugel op mijn grote tanden en ongemakkelijk in de grote, vilten, donkerblauwe rok die mijn moeder voor mij had uitgezocht in de plaatselijke ‘uniformwinkel’. Naast mij een meisje met drie speldjes die een oude froufrou in bedwang moesten houden, een trendy donkerblauwe broek, een zogenaamde caleçon die mode was in de late jaren tachtig en vooral: burlingtonkousen met blauwe ruiten. Dat was heel gedurfd, want maakte geen deel uit van het opgelegde uniform.

En zo ken ik haar nog altijd, nu bijna 25 jaar later. Mijn beste vriendin. Die eerste dag al was ze een beetje onconventioneel. Intelligent, op zichzelf en al zeker niet verschrikkelijk toeschietelijk. En ik, ik straalde alles uit wat ik niet wilde zijn. En zij zag wat er, toen nog deep down, klaarlag om nog ontdekt te worden. Er was gewoon die klik. Wij tweeën, wij vonden elkaar toen, die eerste dag op de grote schoolbanken, en lieten elkaar nooit meer los.

Een boek kunnen we schrijven over de dingen die we samen hebben meegemaakt. Weinig van onze avonturen hebben we niet zelf bewust of onbewust in de hand gewerkt. Niets is ons echt ooit ‘overkomen’. Want het leven proeven, grenzen verkennen en anderen samen uitdagen om hetzelfde te doen, dat is wat ons verbond en verbindt.

Onze pogingen tot rebellie bleven redelijk onschuldig. Hoe vaak konden we met onze liefste glimlach een toets laten verzetten met telkens een andere smoes? Hoe hoog onder onze wenkbrauwen konden we blauwe oogschaduw smeren voor een van onze vaders een opmerking maakte? Hoeveel sigarettenrook kreeg je weg met de geur van wierook op je kleine zolderkamer? Hoe zelfbewust moesten we lachen om op zestien jaar in Club 21 onder het casino van Middelkerke binnen te geraken? En hoeveel sponsors moesten we vinden om aan ons zelfgeschreven clubblaadje, in een oplage van tien exemplaren per nummer en gratis gekopieerd in de Kapelse dagbladhandel, een fikse winst over te houden? We hebben het allemaal geprobeerd. Het is ons allemaal gelukt.

Twee jonge meisjes werden twee zelfbewuste jongedames. Wie met de ene bevriend wilde zijn, moest de andere erbij nemen. Dat gold ook voor onze vriendjes en dat geldt vandaag nog altijd voor onze twee mannen en zelfs onze kinderen.

Aan het einde van de middelbare school haalden we de krant met onze eerste kleine onderneming die de directeur van onze school de lucht instuurde met een helikopter, terwijl de hele school een vijftig vormde en met roze servetten zwaaide. Behalve wij, want wij stonden intussen gretig de pers te woord. In een jeans en een blaser, assorti, want dat hadden we zo afgesproken.

Vijf jaar later waren niet meer onze kleren, maar wel onze bureaus assorti. Samen actief als het commerciële team van een lokale Antwerpse radio, dat was het nieuwe project. Niet voor lang, hoor, want het samenwerken ging ons zo goed af dat we na minder dan drie maanden voor onszelf gingen werken. Een onbescheiden gedachte van twee zotte twintigers op een olijke avond in een rokerig café, die we één dag later al omzetten in een eigen bvba’tje, dat later een bloeiend mediabureau zou worden. Een oud kaaswinkeltje ingericht met één bureau, een plant en een koffiezetapparaat werd onze eerste uitvalsbasis.

Later verhuisden we onze kantoren, we trouwden, werden samen vijf keer zwanger, deelden verdriet over ziekte en dood in onze families, gingen ook professioneel ‘uit elkaar’. We deden het allemaal samen.

Onze pogingen tot rebellie blijven ook vandaag overeind, in onze ogen nog altijd onschuldig. Hoe lang en hoe ver kunnen we samen met onze klanten op reis gaan zonder dat man of kinderen ons echt gaan missen? Hoeveel ochtenden kunnen we zonder boete met elkaar bellen in de wagen? Hoe verschalken we met onze hoge hakken een zoveelste parkeerwachter om onze wagen vooraan in de parking te plaatsen? Hoe slippen we op donderdagnacht na een avondje stappen op kousenvoeten ons bed in zonder dat manlief beseft hoe laat het eigenlijk is? En hoe stimuleren we onze kinderen tot gemeenschappelijke hobby’s en interesses, zodat wij een prima excuus hebben om elkaar ook in het weekend uitgebreid te zien?
Het lukt ons allemaal.

Vandaag zijn we – naast actief in onze hoofdjob en in ons gezin – samen eigenaar van een café. Een onbescheiden gedachte van twee zotte dertigers en een derde compagnon op een olijke avond in een rokersvrij café, die we enkele weken later al omzetten in een eigen bvba’tje, dat hopelijk heel binnenkort een bloeiende wijnbar wordt.

Mijn vriendin en ik, we kennen elkaar al dubbel zo lang wel als niet. En we hebben nog héél wat jaren voor de boeg.
En als we tachtig zijn, zo zeggen we altijd tegen elkaar, dan zullen we samen op een bankje zitten in de tuin van het rusthuis. En dan zullen we monkelend terugkijken en elkaar zeggen: “Van niets hebben we spijt, elke zet samen was een bewuste keuze, elke dag samen was een gelukkige dag.” Daarna zullen we het rusthuis weer binnengaan en organiseren we een bruisende bingo-avond met onze nieuw verworven vrienden. 🙂

Mijn inzicht? Zorg goed voor je vrienden; ze zijn de liefde van je leven!

Nele Carpentier (1977) is echtgenote en mama, vriendin, HR-professional en levensgenieter. Haar hart ligt in de stad Antwerpen, waarvoor ze werkt, en in het bijzonder in het kleine Café de Paris op ‘’t Zuid’, waarvan ze sinds kort vennote is.

Categorieën: Nele Carpentier